Niezbędnik

Aby wszystko poszło gładko, musimy mieć pendrive, najlepiej o pojemności 16GB. Dodatkowo, w jakiś sposób trzeba się dostać do menu UEFI, z poziomu którego wybierzemy z jakiej pamięci ma zostać uruchomiony system. W większości komputerów stacjonarnych do tego celu wstarczy pruć w przycisk DEL lub F12 po wciśnieciu power, albo kilkukrotnie siłowo zresetować komputer.

W laptopach czasem trzeba przytrzymać klawisz DEL podczas włączania, czasem nacisnąć małą zworkę szpilką, a czasem jeszcze inne fantazje. Polecam Ci poszukać w Google pod hasłem „how to boot menu in TWOJA_NAZWA_URZĄDZENIA„.

Pobranie obrazu systemu

Większość systemów operacyjnych pokroju Windowsa i GNU/Linuxa są udostępniane w formacie ISO, który jest międzynarodowym standardem zapisu plików na dyskach. Plik ISO jest podobny do archiwum ZIP/RAR, ale domyślnie nie jest kompresowany oraz zawiera kilka dodatkowych informacji.

Najnowszą kompilację Windows 10 pobierzesz z tej strony. Domyślnie strona zachęci Cię do skorzystania z narzędzia do pobierania, ale można to pominąć zmieniając User-Agent. My jednak nie będziemy się w to zagłębiać i zrobimy wszystko w najprostszy sposób.

Po przejściu na stronę „Pobierz Windows 10”, klikamy w przycisk „Pobierz narzędzie” i czekamy, aż plik MediaCrationTool.exe zostanie zassany z internetu.

Na początku program poprosi nas o przeczytanie i zaakceptowanie umowy licencyjnej. Po jej uważnym przestudiowaniu 😀 możesz dokonać wyboru czy ją akceptujesz.

W następnym oknie wybieramy czy chcemy zaktualizować obecny system, czy utworzyć medium do instalacji. Interesuje nas druga opcja, czyli „Create Installation Media (USB flash drive, DVD, or ISO file) for another PC„.

Kolejnym krokiem jest wybranie języka, dystrybucji i architektury. Język wybierz wedle swojej preferencji. Jeśli chodzi o edycje, najczęściej możemy wybrać jedną i jest to, po prostu Windows 10. W przypadku architektury, polecaną opcją jest wybranie 64-bit (x64) jeśli komputer, na którym chcemy zainstalować system ma więcej niz 4GB ramu.

W kolejnym oknie program prosi o wybranie czy chcemy utworzyć pendrive czy pobrać plik ISO. Ze względów wygody wybierzemy drugą opcję, ponieważ posiadanie pliku ISO ułatwi kilkukrotne tworzenie pendrive’ów i przy okazji pozwoli nam schować gdzieś plik ISO, aby wykorzystać go później.

Gdy klikniemy „Next” pozostaje nam wybrać, w którym miejscu ma zostać zapisany plik. Pulpit chyba jest najwygodniejszą opcją.

Tworzenie bootowalnej pamięci USB

Gdy obraz systemu Windows w postaci pliku ISO zostanie już pobrany na nasz komputer, musimy przystąpić do stworzenia bootowalnego pendrive.

Pomoże nam w tym świetny program, jakim jest Rufus. Jego najnowszą odsłonę pobierzesz z tej strony. Najwygodniejszą wersją jest „Rufus Portable”, ponieważ nie wymaga od nas instalacji oprogramowania.

Po jego pobraniu i uruchomieniu naszym oczom ukaże się szereg opcji. Jednak jedyne czego my będziemy potrzebować to wybrać nasz pendrive w pierwszej rozwijanej liście pod napisem Device, a potem za pomocą przycisku SELECT plik Windows.iso, który pobraliśmy przed chwilą.

UWAGA! Utworzenie partycji do instalacji Windowsa usunie wszystkie dane z wybranego przez Ciebie pendrive, więc pamiętaj, aby zgrać z niego ważne pliki.

Po kliknięciu „START” program rozpocznie pracę. Całość zajmie około dwóch minut. Po zakończeniu na zielonym pasku pojawi się napis „READY„.

Wybór pendrive podczas rozruchu komputera

Nasz podręczny Windows jest gotowy. Umieść teraz pendrive w wolnym porcie USB komputera, na którym chcesz go zainstalować. Wyłącz urządzenie, po czym włącz ponownie i przejdź do menu, z którego wybierany jest dysk rozruchowy. Jak pisałem na początku, wszystko zależy od płyty głównej, więc czasem wystarczy naciskać F2, F12, F11, F10 bądź DEL, a czasem gdzieś w pokrywie laptopa ukryty jest mały przycisk.

Jeśli wszystko przebiegło pomyślnie, Twoim oczom ukaże się kreator instalacji, dzięki któremu zainstalujesz system.

Wyłączna dystrybucja od Leszek Pomian dla 4GEEK.CO | Copyright © lepo.co 2020